بررسی کارت های هوشمند

هر کارتی هوشمند نیست. همه ی ما هر روز کارت های زیادی رو با خودمون حمل می کنیم، کارت بانکی، کارت تلفن، کارت سوخت، کارت مترو و ... . اما به کدوم یکی از این کارت ها کارت هوشمند گفته میشه؟ اصولا کارت هوشمند چیه و چرا به اون میگن هوشمند!

کارت هوشمند یک راهکار برای استفاده ایمن و آسان از خدمات فناوری اطلاعات محسوب میشه، سهولت استفاده، قیمت مناسب و امنیت بالای این کارت ها باعث شده که از اونها در زندگی روزمره استفاده بشه و شمار کاربردهای این کارت روز به روز در حال افزایشه.

اولین بار کارت پلاستیکی حدود 60 سال پیش مورد استفاده قرار گرفت، این کارت ها که از جنس PVC بودن، شکل بسیار ابتدایی از کارت های امروزی بودن. هر روز ایده های جدیدی برای این کارت پلاستیکی و استفاده ی اونها مطرح شد تا امروز که کارت های هوشمند مانند یک کامپیوتر کوچک درون جیب های ما حمل میشن و نقش مهمی رو در زندگی روزمره مون ایفا میکنن.

برای کارت های هوشمند کاربردهای مختلفی میشه تصور کرد: احراز هویت مثل کارت ملی، گواهینامه رانندگی، گذرنامه یا کاربردهای مالی و اعتباری، کاربرد در سیستم های حمل و نقل و خیلی جاهای مهم دیگه. اما دقت کنین که هر کارت پلاستیکی ای، کارت هوشمند نیست.

کلا کارت ها به دو دسته تقسیم میشن، کارت هایی که صرفاً برای ذخیره ی داده از اونها استفاده میشه، یا به اصطلاح کارت حافظه و کارت هایی که یک میکروپروسسور درون اونها وجود داره، که به نام کارت هوشمنده

بنابراین کارت هایی که صرفاً یه نوار سیاه رنگ مغناطیسی برای ذخیره ی اطلاعات روی اونها قرار داره و یا کارت هایی که فقط داخلشون یه حافظه برای ذخیره و بازیابی اطلاعات هست، کارت هوشمند نیستن.

کارت هوشمند، کارتیه که قدرت پردازش اطلاعات داشته باشه، این کارت یه کامپیوتره، منتها با ابعاد خیلی خیلی کوچکتر و توان پردازشی و حافظه خیلی خیلی کمتر نسبت به pc های معمولی. اما قدرت پردازشی داخل یه کارت به چه دردی میخوره؟

امنیت! کارت های هوشمند با استفاده از قدرت پردازشی که دارن، به بررسی دستورات فرستاده شده از سمت کارت خوان می پردازن و اونها رو از لحاظ امنیتی چک میکنن، در صورتی که دستور، امنیت لازم رو تامین نکنه، کارت اطلاعات درخواستی رو به کارتخوان نمیده! در شرایطی که اطلاعات مهمی مثل هویت افراد یا اطلاعات بانکی داخل کارت قرار داده شده باشه، داشتن امنیت بالای برای کارت مساله ی خیلی مهمیه!

داخل کارت های هوشمند، یه پردازنده و حافظه ی RAM ،ROM و EEPROM وجود داره، مثلا یه کارت با پردازنده ی 8 یا 16 بیتی و سرعت 20 مگاهرتزی، حافظه یRAM ، 5 تا 6 کیلو بایتی، حافظه ی ROM، 300 کیلو بایتی و EEPROM 100 کیلو بایتی، یه کارت معمولی محسوب میشه.

یکی از اولین کاربردهای کارت های هوشمند، کاربرد بعنوان کارت اعتباری بود، اما امروز در کشورهای مختلف، گذرنامه، کارت ملی، گواهینامه رانندگی و خیلی کاربردهای دیگه که افراد در زندگی روزمره از اون استفاده میکنن، از فناوری کارت هوشمند بهره میبره. یک کارت کوچک که در جیب شما جا میشه میتونه اطلاعات بسیار زیادی رو درون خودش داشته باشه و این اطلاعات رو بسته به کاربردی که براش تعریف شده و در صورتی که از معتبر بودن کارت خوان و یکسری شرایط امنیتی دیگه اطمینان پیدا کنه میتونه در اختیار کارتخوان و دنیای بیرون از کارت قرار بده. از طرف دیگه جعل کردن کارت های هوشمند در مقایسه با کارت های کاغذی بسیار مشکل تره!

گستردگی استفاده از کارت های هوشمند و به دنبال اون تعداد زیاد کارت هایی که یک شخص باید همراه داشته باشه، ایده ی چندین کاربرد درون یک کارت رو مطرح کرد. کارت های جاوا نوعی از کارت های هوشمندن که این امکان رو برای کاربران فراهم می کنند.

یعنی یک کارت جاوا همزمان هم میتونه نقش کارت ملی را برای شما ایفا کند و هم نقش گواهینامه ی رانندگی و هم کارت سلامت و هر کاربرد دیگری.

کارت های هوشمند توان لازم برای انجام عملیاتشون رو از کارتخوان میگیرن. کارتخوان چه تماسی و چه غیر تماسی، با کارت ارتباط برقرار کرده و از این طریق اطلاعات لازم از کارت رو دریافت میکنه. در ارتباط بین کارت و کارتخوان، کارتخوان با فرستادن دستورات به کارت که به اون APDU میگیم، اطلاعات لازم رو از کارت درخواست میکنه.

کارتخوان های تماسی، کارتخوان هایی هستند که باید بین کارت و کارتخوان حتماً تماس حاصل بشه تا تبادل اطلاعات بینشون آغاز بشه، مثلاً کارتخوان های عابر بانک ها از این نوع هستند. کارتخوان های غیر تماسی، کارت خوان هایی هستند که برای دریافت و ارسال اطلاعات از کارت نیاز به برقراری تماس فیزیکی ندارن و صرفاً قرار گرفتن در میدان مغناطیسی کارتخوان، برای برقراری ارتباط کافیه! کارتخوان های مترو از این دسته از کارتخوان ها محسوب میشن.

از اونجائی که کارت ها در طول دوره ی حیاتشون ممکنه با کارتخوان های مختلفی تماس پیدا کنن، مثل کارت گذرنامه که ممکنه در کارتخوان های موجود در کشورهای مختلف دنیا ارتباط برقرار کنه، لازمه که ارتباط بین کارت و کارتخوان، دستوراتی که به کارت فرستاده میشه و مسایلی از این قبیل طبق یه استاندارد باشه. مهمترین استاندارد در دنیای کارت هوشمند، استاندارد ISO 7816 هست که کارت برای اینکه بتونه کاربرد عمومی داشته باشه و با کارتخوان های مختلف توانایی کار کردن داشته باشه، باید اون رو پشتیبانی کنه.

اما بریم سراغ روش نگهداری این کارت ها؛ کلا کارت های پلاستکی، نباید آسیب فیزیکی ببینن، مثلاً تراشه ی روی یک کارت هوشمند در اثر فشار زیاد ممکنه بشکنه و یا محل های اتصال تراشه با پلاستیک کارت قطع بشه و در اون صورت کارت دیگه قابل استفاده نیست.

اطلاعات ثبت شده روی نوار مغناطیسی کارت در اثر شکسته شدن یا خراش قابل بازیابی نیستن. میدان های مغناطیسی و امواج هم میتونن روی داده های ذخیره شده ی کارت اثرات مخرب بگذارن که البته این مورد آخر بیشتر در مورد کارت­های حافظه مطرحه و بخاطر همین هم توصیه میشه کارت های حافظه را کنار گوشی موبایلتان قرار ندهید.

دنیای کارت هوشمند، دنیای جذاب و در عین حال گسترده ایه، انواع استانداردها و پروتکل ها برای یکپارچه کردن کار با کارت های هوشمند تهیه شده و متخصصین این حوزه هر روز ایده های جدیدی برای افزودن به قابلیت های کارت ها ارائه میدن. یکی از جدیدترین ایده های مطرح در این زمینه جاوا کارت 3 هست که در اون برقراری ارتباط کارت با اینترت مطرح میشه... البته هنوز کارتی که به این تکنولوژی مجهز باشه در دنیای کارت های هوشمند ساخته نشده اما امیدواریم یک روز این آرزو محقق بشه.

پس حالا که متوجه شدین طرز کار این کارتا به چه شکلیه و از چه بخش هایی هم تشکیل شدن، حسابی مراقب کارت های هوشمندتان باشین

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: